Miiim!!

Evet, tee 2 Şubat’ta mimlendiğim bir yazı vardı. Görüldüğü üzere tarih 8 Haziran ve ben daha yeni yazıyorum bu mimi. Nedeni ise üşengeç oluşum ve de hikayelerden başımı kaldıramayaşım.

Şu an olsa çok sevinirim. 

Şu anda bana bir kutu dondurma verin yeter bana :) Bir de karamelli olsun mümkünse :P

Şimdi orada olmak vardı.

Mersin de olaydım... Ah, ahh... Deniz, kum, güneeş...

Ah nerede o eski günler... Sahi insanlar neden geçmişe özlem duyar?

İnsanların büyük bir kısmı ‘an’da yaşamıyor. Ve insan anda yaşamayı başardığında geçmişe özlem duymaz çünkü zaten o ‘an’ı dolu dolu yaşamıştır ve şimdiyi geçmişi düşünerek ziyan etmez.

Neleri özlüyorum...

Arkadaşlarımı.... (Daha bir hafta bile olmadı yani..)

Çok severim

Kitaplarımı :)

Nefret ederim

Sivrisineklere karşı özellikle bir garezim var... (Isıracak başka yer mi yok da gittin alnımı ısırdın ya)

Bu günlerde çok dinledim

Carla Bruni L'amoureuse

Şimdiki Ruh Halim

Tatilden şimdiden bıkmış şımarık kızım :P

İyi Ki Varsın!

İyi ki varsın!

    Elçin’den,

“Selinimmm benim can arkadaşım dostum hayatımın en güzel en keyifli ve deli dolu zamanlarını geçirdiğim geçmişimin parçası.. Birbirimizi ihmal ettiğimiz anlar ve senin varlığından mahrum kaldığım zamanlar oldu ama sen hep benimleydin ben seni hep yanımda hissettim. Selinim var dedim bunu demenin güvenini bilemezsin.. Seninle hayatımızın en deli günlerini yaşadık bir daha da o deli günler gibi günler gelmedi o günlerimizi asla unutmayacağım... Seni çok seviyorum iyi ki varsın kuzum... İlerde birlikte sevdiklerimize anlatacağımız daha deli günler yaşayacağız çünkü biz içimizdeki deliliği, çocukluğu ve masumiyeti hiç kaybetmedik... Dostluğumuz hiç bitmesin iyi ki doğdun ve iyi ki seni tanıdım bitanem... Dostluğumuzda senin gibi şarap misali seni seviyorumm Kuzuuu J :* ”

“Doğum günün kutlu olsun Selin…
Rabbim; 
Göz önünde bulundurdukların ve
Gönül gözünde can buldurduklarınla birlikte,
Sevinci ve Hüznü ile tadında bir hayatı,
Sevgiyle ve Umutla,
Yaşamayı nasip etsin…
Sözünde samimiyet ve yüzünde tebessüm hiç eksilmesin.
Hatırlamak güzel, Hatırlandığını bilmek büyük hediye! . .
Nice güzellikleri ve nice mutlulukları,
Hatırlayarak ve Hatırlanarak yaşayabilmen dileğiyle…”

(Burak Coşkun)






“Gambersiz olur mu hiç valla olmaz destan da yazamam napah das mı yiyek ha J bahar tadında rengârenk nice senelere sevdiklerinle erişmen dileğiyle ne diyeyim iyi ki varsın sıracalı. . . ( kim olduğumu dimem anladın sen onu J )”


“Canım benim, bitanem, kalbinin güzelliği yüzüne yansıyan arkadaşım, kalbi kocaman ve zengin olan arkadaşım doğum günün kutlu olsun. Nice sağlıklı mutlu huzurlu yıllara… Rabbim sana çok güzel temiz bir ömür nasip etsin. Hayat sana tüm güzelliklerini sunsun. Hayatın boyunca ayağına taş bile değmesin canımın içi. Tabi mutlu huzurlu kıymetli yıllar canım ha bi de son olarak bol adana burması olan bir koca::))) Seni çok seviyorum, çok öptüm seni… ”
K.A.







“Benim dünyalar tatlısı canım arkadaşım İYİ Kİ İYİ Kİ İYİ Kİ DOĞMUŞSUN! !  Seni geç tanıdım ama iyi ki de tanımışım, iyi ki de hayatıma girmişsin kuzum.  Yeni yaşında ve tüm hayatında bütün kötülükler, bütün sahtelikler, üzüntüler, hastalıklar, başarısızlıklar, hayal kırıklıkları, kötülüğe dair ne varsa senden uzak olsun inşallah. Yeni yaşın kalbindeki kocaman sıcaklığın yansıması güzel yüzün kadar güzel geçsin. O sıcacık kalbin gibi sıcacık olsun her günün. Rabbim sana hep mutlulukları nasip etsin. Yüzün hiç mi hiç asılmasın. Olur, da mutsuzluklar bulursa seni o mutsuzlukları anında unutturacak kocaman mutluluklar takılsın peşine.  Her yeni günün bir öncekinden daha mutlu, daha sağlıklı, daha huzur dolu, daha kazançlı, daha başarılı olsun. Kalbinden geçen bütün dilekler hayırlısı ile gerçek olsun inşallah. Yaşadığın en kötü günler bu yaşınla geçmiş gitmiş olsun hayatından. O şen şakrak gülüşlerin hiç hiç hiç eksilmesin. Hayata hep böyle tatlı tatlı gül inşallah. Hep böyle tatlı deli arkadaşım ol benim. Mutluluklar, tatlılıklar, huzur, umut, hayallerin, beklentilerin, sevinçler, başarılar, seninle olmasını istediğin her şey sımsıkı sarılsınlar sana inşallah. 
Bütün sevdiklerin hayatın boyunca hep yanında olsun ve tabi ki bendeeee J Ne zaman canın sıkılırsa ne zaman paylaşacak bir şeylerin olursa ne zaman birine ihtiyaç duyarsan aklına en son da gelsem mutlaka geleyim emi bitanemm. Ne zaman ihtiyacın olursa benim yanı başında olacağımı sakın unutma. Seni çook seviyorum! ♥ ”
L.K.
 




Süpürgesiz cadı’dan,

“Sanırım şimdi buraya güzel bir şeyler yazmam gerek. . . Çok da beceririm ya neyse artık olduğu kadarla. . . Yazılmış bu kadar güzel şeyden sonra benimki pek sönük kalacak ama malzeme bu, ancak bu kadar çıkıyor J Bunlar inşallah o tatlı yüzünde küçük de olsa tebessüm oluşturmuştur. Okurken yanında olmak isterdim ama olsun. Siyaset bilimi dersinden halen hoşlanmasam da seninle tanışmamıza neden olduğu için gıcık olmuş yüz ifadem gülücüğe dönüşüyor. O günden beri hayatımda olduğun için, hayatımdaki varlığın için teşekkür ederim meleğim. Zaman zaman seni çok üzdüm, üzüyorum da biliyorum ama inşallah bunları arkadaşlığımıza zarar getirecek boyuta tekrar taşımam. İyi kötü pek çok şey paylaştık kısacık zamanda, daha uzunlarını da görürüz, birlikte uzun yıllar yaşarız, benim bastonla gezdiğim senin ise halen içindeki 16’lık kız gibi kıpır kıpır olduğun saçlarımız beyazlamış günlerimizi de görüp paylaşırız inşallah. Hep benimle olursun, dır dırlarımla başının etini yememe tahammül edebilirsin umarım. Hayat enerjim, neşe kaynağım, gün ışığım, bal böceğim, birtanem, can dostum bugün günlerden selin J Doğum günün kutlu olsun sevdiklerinle nice sağlıklı, mutlu; hep gülümsediğin, istediklerini elde ettiğin, hedeflerine ulaştığın ve BİZLİ yıllara. Seni çok çok çooookk seviyorum bebeğim :* İyi ki doğdun, iyi ki varsın, iyi ki dostumsun. ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ”

Paranormal Olaylar - Bloody Mary

Selam! Geçenlerde Supernatural Turkey'de gezinirken Paranormal Olaylar bölümüne girdim ve birkaç kouyu okudum. Sonra dedim ki, neden ben de bloga bu tip şeyleri derleyip yazı hazırlamayayım?

Ve bugün en bilinen efsanelerden biri olan Kanlı Mary'i (Bloody Mary) anlatacağım.

Bu konuyla ilgili iki efsane bulabildim. Önce arattığınızda en çok karşınıza çıkacak olana bakalım.

Efenim, 150 yıl önce Mary isimli bir kızın kalp rahatsızlığı varmış ve bir kızın kalbi durmuş. Tabii o zamanın teknoloji çok ileri değil, bu yüzden ölüm nedeni bulunamamış. Ailesi bu olaydan ötürü yıkılmış ve kızın cenazesinde Mary'nin koluna bir ip takmışlar. Mantık basit; eğer kız yaşıyorsa ipi çekecek ve çan çalacak.

Cenazeden sonra kızın ailesi bir bara içki içmeye gitmişler. Eve dönüş yolunda da kızın mezarına uğramışlar. Mezarın başına geldiklerinde çanın devrildiğini görmüşler ve hemen toprağı kazıp tabutu çıkarmışlar. Tabut açıldığında kızın öldüğünü ve ellerinin kan içinde kaldığını görmüşler. Zavallı kız tabutun kapağını açmak tabutu tırnaklarıyla kazımış.

Başka bir efsane ise, uzun zaman önce Mary Worth isimli bir kadın kaza geçirmiş ve yüzü parçalanmış. Bu kadının ruhu rahat etmemiş ve başkalarına rahat vermemiş.

Ve Kanlı Mary'nin yaptıklarını yazalım:

1.Aynanın Karşısına geçin oda kapkaranlık olsun 3 kez Bloody Mary diye seslenin..Aynadan çıkıp gözünüzü çıkarır ve yüzünüze zarar verir.
2.Karanlık bir odada aynanın önüne geçip 13 kere Bloody Mary derseniz kızımız bu işlemi yapan arkadaşa görünüyormuş ve yüzüne saldırıyormuş.


Gördüğnüz gibi efsaneler kulağa saçma geliyor :) İsterseniz deneyin, bir şey olmuyor. Geçen sene bizzat denedim :D


 Saçma olmasına rağmen bu efsane yaılmıyorsam birkaç filme ve Supernatual'a konu oldu. Yanlış hatırlamıyorsam Supernatural'ın ilk sezonundaydı ve bence izleyin. Güzel bir bölümdü.

 

Yazımı artık bitiriyorum: bu tip şeyleri okuyun, bilin ama inanamayın (İnanacağını sanmıyorum ama arada çıkıyor.) İyi günler :)

Bir Pofuduk Varmış Beni Kovalayan :P

  Ehem ehem, önce hatır sorayım. Görüşmeyeli nasılsınız? Baya oldu değil mi? Ama dersane, sınav, karne telaşı derken buraya vakit ayıramadım. Beni sorarsanız ben iyiyim, dersane dün bittiği için hemen tatil moduna geçtim. Şu yazıdan sonra gidip Supernatural'ı izleyeceğim.

  Bu yazı Pofuduk'çuğuma adanıyor. Neden mi? Çünkü ona birkaç konuda teşekkür edeceğim.

  Pofuduk'umdan çok iyi bir Güzin Abla oluyor, biliyor musunuz? Bir aralar herkes ona derdini anlatırdı ve artık öyle bir raddeye geldi ki Güzin Ablalığı başka bir arkadaşımıza bıraktı. Ondan sonra aslında bir tane Güzin Abla'mız olmadı. Kral Arthur'un Yuvarlak Masası gibi toplaşıp birbirimizin derdini dinledik ve çözümler bulmaya çalıştık.

  Sonra kendisi beni silgiyle kovalamayı huy edinmek üzere. Öyle ki geçenlerde silgisini kaybettiğinde sevinmiştim :P Sonra bir baktım ki kalemliğinde jelatini açılmamış iki silgi var. <O silgiler çaktırılmadan kalmeliğin dibine itildi. Zaten o kadar kalemin arasında zor görünüyordu.>

  Beni buraya getiren de oydu. Zaten bir blog açmaya meyilli olan beni, gerekli gazı vererek bu blogu açtırdı ve hala şu blogla ilgilen diyor. Yakında benim için takipçi bulursa şaşırmam, bazen blogu benden çok tatktığını düşünüyorum :P

  Ve daha buraya yazmak istemediğim şeyler var o biliyor zatii... :D Neyse kendinize iyi bakın, derslerinize çalışın e mi? :D Ben gidip SPN turu atayım.

Güzel bir resim koyayım dedim

Karanlığın Dişleri

   

  "Melanie, bunu yapma."

  Genç kadın kaşlarını çatarak, "Neyi yapmayayım Rich?" diye sordu, "Bu durumdan nefret ediyorum. Böyle hissetmekten. Bir fahişe gibi!"

  Richard Drake kadını sakinleştirmeye çalışarak, "Benim seni böyle görmediğimi biliyorsun Mel," dedi. "Neyden çekindiğimi de biliyorsun, bunu bir duyarlarsa skan-"

  Genç kadın hızlı bir şekilde ayağa kalkarak, "Evet bu duyulursa skandal olur," diye bağırdı. "Başarılı Profesör'ün Seks Skandalı! Beni sevmiyorsun Rich, bana karına verdiğin değerin onda birini bile vermedin! Şimdi gidiyorum, umarım bir daha görüşmeyiz."

  Melanie, adamın kendisini engellemesine fırsat vermeden kapıya yönelmişti. Profesör ise bitkin bir tavırla koltuklardan birine çökmüş başını elleri arasına almıştı. Kapı Melanie'nin ardından kapanırken derin bir nefes aldı. Hayatındaki şeyler birer birer ellerinden kayıp gidiyordu. Kesin olan şeyse en büyük kaybının Melanie olmadığıydı.

  Yerinden kalkarak pencereye gitti. Sokak lambalarının aydınlattığı kaldırımda yürüyen Melanie'yi görebiliyordu. Yürüyüşünden hala öfkenin içinde kaynadığını anlayabiliyordu. Genç kadın köşeden döndüğünde, artık onu görememesine rağmen bir süre daha öyle kaldı.

  Dışarıdan gelen belli belirsiz kadın çığlığını duyduğunda hala pencerenin önündeydi.Dışarı çıkıp neler olduğuna bakmasına gerek yoktu; ne olduğunu tahmin edebiliyordu.

 *          *          *

 Dean Winchester, kafeye giren uzun boylu adamı fark ettiğinde elini hafifçe kaldırarak onun dikkatini çekti. Kardeşi karşısına otururken, tabağındaki gözlemeleri işaret ederek, "Biraz gözleme ister misin? Mükemmel yapıyorlar," dedi.

  Sam belli etmeden iç geçirerek, "Hayır, sen ye," dedi. Yeniden alçak sesle konuşmaya başlamadan önce etrafına bakındı. "Şu öldürülen kızın kız kardeşiyle konuştum. Bir profesörle ilgili bir şeyler söyledi. Birkaç dedikodu ortada dolaşıyormuş sanırım."

  Dean ağzındakini yutar yutmaz, "Klasik öğretmen-öğrenci ilişkisi mi?" diye sordu, "Bunda anormal bir durum yok ve kız bir vampirin saldırdığını sanıyordum." Sözlerini bitirir bitirmez ağzına bir parça daha gözleme atmıştı.

  Sam gözlerini devirerek, "Ama Melanie ölmeden önce adamın yanındaymış. Adamın evi ise onun öldüğü yerin bir sokak arkasında," dedi, "Olayda parmağı olduğunu sanmıyorum, sadece bir şeyler duymuş olma ihtimali yüksek."

  Dean sinir edici bir yavaşlıkla ağzındakini çiğnedikten sonra, "O zaman görüşecek biri çıktı karşımıza," dedikten sonra cüzdanını çıkardı ve yirmi dolarlık bir banknotu masaya bıraktı. "Vakit kaybetmeyelim," diyerek ayağa kalkarken hesabı almaya gelen garson kızı da göz ucuyla süzmüştü.

  Kafeden çıkıp arka sokaktaki motele yöneldiklerinde Sam, "Melanie'nin kız kardeşinde tuhaf bir şeyler vardı," diye mırıldandı, "Sanki onun ölümünden Profesör'ü sorumlu tutar gibiydi."

  Dean umursamaz bir tavırla, "Normal olan da bu zaten," dedi, "Eğer benim de kız kardeşimin yasak bir ilişkisi olsaydı ve kızın cesedi adamın evinin arka sokapında bulunduysa ben de bir şey arardım."

  Sam motelin önünde durarak, "Bilmiyorum," dedi, " Sadece dikkatimi çekti."

  Dean, "Sen Impala'yı getir," dedi motelin kapısını açarak, "Birkaç dakikaya burada olurum."

  Dean'in odaya ulaşıp, siyah takım elbisesini giymesi birkaç dakikadan fazla sürmemişti. Saçını banyodaki aynada düzelttikten sonra çıkardığı kot pantolondan cüzdanını ve odanın anahtarlarını alarak odadan çıktı. Sam arabayı kapının önüne park etmiş onu bekliyordu.

  Kardeşi Dean'in söylemesini beklemeden yolcu koltuğuna geçerken ona bir kimlik uzatmıştı. Dean arabanın kapısını kapatırken Sam'in uzattığı kimliği aldı ceketinin iç cebine yerleştirdi.

  Profesör'ün yaşadığı apartmana varmaları beklediklerinden kısa sürmüştü. Arabadan indiklerinde etrafa birkaç saniye göz gezdirdiler ve binaya girdiler.

  Hızlı adımlarla çatı katıdaki daireye çıkarken kumral bir kadın da aşağı iniyordu. Kadın Sam'i fark edince, ona başıyla küçük bir selam vererek, "Dedektif Gross," dedi.

  Sam kadını selamına karşılık vererek, "Miss Harkness," dedi ve Dean'i göstererek, "Ortağım, Dedektif Cooper."

  Kadın, Dean'e dönerek elini uzattı ve, "Lucy Harkness," dedi. Birkaç saniyelik duraksamadan sonra, "Mel... Kız kardeşimdi."

  Dean kadının elini sıkarak, "Kaybınız için üzgünüm hanım efendi," dedi.

 Lucy, "Katili bulduğunuzda üzüntümü de gidermiş olacaksınız," dedi. İki erkeğin arasından geçerek, " Bir dahaki görüşmemizde kardeşimi öldüren o psikopatı bulduğunuzu haber vermeniz için dua ediyor olacağım, Dedektif. İyi günler," dedi. Kadın bir cevap duymayı beklemeden aşağı inerken Dean, Sam'e yaklaşarak, "Bu kadına sarı saç daha çok yakışırdı," diye fısıldadı.

  Sam inanamayan gözlerle ağabeyine baktığında, Dean 'Ne yapabilirim?' dercesine omuz silkerek merdivenleri çıkmaya devam etti. Sam gözlerini devirerek onun peşine takıldığında söylenmemek için kendini zor tutuyordu. Profesör'ün dairesinin önüne geldiklerinde birbirlerine baktılar. Dean, Sam'den önce davranarak kapıyı çalarken kardeşine göz kırptı. Kapı birkaç saniye içinde açılırken ikisi de kendilerine hızlıca çeki düzen verdi.

  Profesör Richard Drake kapıyı yüzüne yerleştirdiği yorgun gülümsemeyle açmıştı. "Size nasıl yardımcı olabilirim beyler?" diye sordu rahat bir tavırla.

  Sam kimliğini çıkararak Profesör'e uzattı. "Siz Melanie Harkness hakkında sormak istediğimiz birkaç soru var efendim," dedi sakin bir tavırla. Profesör Drake Sam'in kimliğine birkaç saniye göz gezdirdikten sonra Dean'in uzattığı kimliğe neredeyse hiç bakmamıştı. Adam geri çekilerek, "İçeri geçin," dedi.

  Profesör'ün çalışma odası, şüphesiz dairedeki en özenli döşenmiş odaydı. Duvardaki tablolar, döşemeler, mobilyalar... Tamamı birinci sınıftı. Sam ve Dean Profesör'ün deri koltuğuna otururken, Drake masasındaki içki bardağını alarak, "İçmek istediğiniz bir şey varsa getirebilirim," dedi.

  Sam, "Teşekkürler Profesör ama görevdeyiz," dedi.

  Drake elindeki bardağı işaret ederek, "O zaman şunu bırakıp geliyorum beyler," dedi ve odadan çıktı.

  Dean, Sam'e yaklaşarak, "Pek de üzülmüş görünmüyor değil mi?" diye sordu.

  Sam daha cevap vermek için ağzını açamadan Profesör odaya dönmüştü. Rahat bir tavırla sandalyesine otururken Dean hafifçe öne eğilerek, "Melanie Harkness'ı ne kadar tanırdınız Profesör?" diye sordu.

  Drake, "Çalışkan bir asistandı," dedi, "Alanıyla ilgili biriydi ve durmak bilmeden bir şeyler araştırırdı."

  Dean, "Miss Harkness'ın cesedi yakınlarda bulunduğunu biliyorsunuz," diyerek konuşmaya devam etti. "O gece herhangi bir şey duydunuz mu? Ya da gördünüz mü?"

  Profesör rahat bir ifadeyle, "Eğer bir şey görseydim ya da duysaydım Dedektif, emin olun kendimi tanık olarak yazdırırdım," dedi, "Melanie'nin ölümü beni de üzdü. Katilinin bulunması için elimden gelen bir şey varsa yapmak isterim."

  Sam lafa karışarak, "Peki, Lucy Harkness'ın neden burada olduğunu sorabilir miyim?" diye sordu.

  Adamın yüzündeki gülümseme Sam'in sorusunu duyduğunda kaybolur gibi olmuştu. Kendini zamanında toparlayarak, "Ah, demek Lucy'le karşılaştınız," diyerek arkasına yaslandı, "Melanie'nin üzerinde çalıştığı bir araştırmayı bana getirme nezaketini gösterdi."

  "Ne gibi bir çalışma?"

  "Ah, bir süredir olağanüstü varlıkları araştırıyordu. Bilirsiniz, vampirler, kurt adamlar, öteki dünyaya gidememiş ruhlar gibi... Son zamanlarda vampirlere odaklanmıştı. Bunun için gerçekten emek harcadı. Hatta bir vampirle karşılaştığını iddia eden biriyle bile konuşmuştu."

  Sam ve Dean birkaç saniye birbirlerine baktılar. Sam Profesör'e dönerek, "Acaba araştırmaya göz atmamızda bir sakınca var mı?" diye sordu.

  Profesör Drake masadaki mavi dosyayı Sam'e uzatarak, "Sizde kalabilir," dedi, "Benim işime yaramayacak nasılsa."

  Sam dosyayı alarak, "Teşekkürler," dedi ve, "Son bir sorum var Profesör, sizin ve Melanie Harkness hakkında birkaç dedikodu duy-"

  Profesör Drake elini sallayarak Sam'i durdurdu ve, "Adı üzerinde Dedektif," dedi, "Bunların tamamı dedikodu."

 *          *          *

  Hava kararmaya başladığında Dean, Melanie Harkness'ın son altı yıldır yaşadığı evin önüne gelmişti. Birinin onu görmesi ihtimaline karşı yüzünde siyah bir maske vardı. Arabayı ise birkaç sokak öteye park etmişti. Etrafta onu görebilecek birinin olmadığına emin olunca seri adımlarla binaya yöneldi.

  Melanie, 5 katlı bir apartmanın 3. katında oturuyordu. Daireye girmek Dean için zor olmamıştı. Dairenin zevkli biri tarafından döşendiği belli oluyordu. Dean, etrafı parmak izi bırakmamaya çalışarak incelemeye başladığında evin son derece temiz ve düzenli olmasına rağman misafir odasının dağınık olmasıydı.

  Tek kişilik yatağın örtüsü dağınık bir şekilde uca itilmişti. Turkuaz çarşafın üzerinde açık duran iki çanta vardı. Çantaların birinde birkaç temiz giysi, tuvalet eşyaları gibi kişisel eşyalar vardı. Diğerindeyse cildi yıpranmış bir kitap, süslü bir kında duran av bıçağı ve gümüş bir tırpanın yanı sıra bir de içine birkaç kimlik konmuş şeffaf bir poşet vardı.

  Dean poşeti tam eline almıştı ki arkasından alaycı bir sesin, "Onu yerine bırakmanızı tercih ederim Dedektif 'Cooper'," dediğini duydu, "Ya da Dean Winchester mı demeliyim?"

  Dean başını sesin geldiği yöne çevirdiği anda iğne gibi bir şeyin boynuna saplandığını hissetti. Belli belirsiz bir acı eşliğinde gözleri kapanırken yer ayaklarının altında kaymaya başlamıştı. Ve her şey bir anda karanlığa gömülmüştü.

  Dean uyandığında elleri arkadan bağlanmış bir şekilde sandalyeye oturtulmuştu. Karşısındaysa kumral bir kadın oturuyordu. Lucy Harkness. Ya da gerçek adı her neyse.

  Genç kadın onun kendine geldiğini fark edince oturduğu yerde doğrularak, "Sonunda kendine geldin avcı," dedi gülümseyerek, "Sabaha kadar uyuyacağını düşünmeye başlamıştım."

  Dean hareket etmeye çalıştı fakat ipler hareketlerini kısıtlayacak kadar sıkıydı. Genç kadına bakarak tükürürcesine, "Nesin sen?" diye sordu, "Emin olabildiğim tek şey Melanie'nin kız kardeşi olmaman."

  "Kimsin sorusunu tercih ederim Dean. Senden bir farkım yok," dedi sakince, "Ben de senin gibi bir avcıyım ve haklı olduğun bir nokta var. Mel biyolojik olarak kız kardeşim değildi ama biliyorsun ki bazen biriyle kardeş olman için kan bağının olması gerekmiyor."

  Dean şaşırarak, "O da mı bir avcıydı?" diye sordu.

  "Hayır, ama gereken her şeyi bilirdi. Araştırma konularına hevesli olan oydu. Tabii o Profesör bozuntusu onu öldürtene kadar."

  Dean tek kaşını kaldırarak, "Onun bir vampir olmadığını biliyorsun, değil mi Lucy?" diye sordu iğneleyici bir sesle, "Ya da adın her neyse."

  Kadın yüzündeki gülümsemeyi büyüterek, "Adım Clara," diyerek kendini tanıttı, "Ve tabii ki bundan haberim var. Ama bir insanın bunu yapabilmesi için vampir olmasına gerek yok. Mel'in araştırmasını sadece o biliyordu ve tabii ben. Bu sabah burayı arayıp araştırmayı isteyen de oydu."

  "Ve sen de götürdün öyle mi?"

  Clara sehapanın üzerinde duran yeşil renkli klasörü göstererek, "Asıl araştırma orada," dedi, "Gerçek belgeleri ona götüremezdim ben de internetteki safsataları döküman haline getirip uydurma bir röportaj hazırladım."

  Dean bakışlarını yere dikerek, "Ve o safsataları da bize verdi," diye mırıldandı.

  Clara arkasına yaslanarak kollarını kavuşturdu ve, "Richard Drake'in iyi olduğu konulardan biri de artık ihtiyacı kalmayan şeylerden kurtulmaktır," dedi, "Bu bir belge de olabilir, bir insan da."

  Dean, "Sen bu adama gerçekten takmışsın," dedi alaycı bir sesle, "Bu gece vampirleri bırakıp onu mu avlamaya çıkacağız?"

  Clara, "Vampirlerle takıldığı için büyük bir ihtamalle o da ava dahil olacaktır," dedi, "Yani benim avıma. Bizim değil. Yalnız çalışmayı tercih ederim."

  Dean, "Bunu beni çözdükten sonra konuşsak nasıl tatlım?" diye sordu nazik olmaya çalışarak, "Böyle bağlı olunca kendimi kötü hissediyorum."

  Genç kadının eli çizmesinin topuğuna gitti. Küçük bir bıçakla doğrulurken, "Kendini kötü hissetmeni istemem Dean," dedi ve ayağa kalkarak Dean'e yaklaştı. "Bilirsin, sadece önlem almak istemiştim. Bana saldırmanı istemem."

  Clara ipleri keserken Dean, "Belki de yuvaya beraber gitsek daha iyi olur," dedi, "O kadar vampirin arasına tek başına dalmak delilikten başka bir şey değil."

  Clara bıçağı arka cebine yerleştirerek, "Dediğim gibi tatlım," dedi nazikçe, "Yalnız çalışmayı seviyorum ve hiçbir avcıya da güvenmem. Bu konuşma biraz daha uzarsa neler olacağını Tanrı bilir. Bu yüzden gitmeni rica ediyorum. Git ve bu işin peşini bırak."

  Dean ayağa kalkarak Aurora'nın mavi gözlerine baktı. Karşı çıkmanın bir yararı olmayacağı belliydi. En iyisi gitmekti ve Clara'yı takibe almaktı. Yüzünü ifadesiz tutarak, "Öyle olsun," dedi, "Umarım başının çaresine bakmayı becerebilirsin."

 *          *          *

  "Sana inanamıyorum Dean," dedi Sam Winchester sesini bir perde daha yükselterek, "Yuvanın yerini öğrenemediğine gerçekten inanamıyorum."

  Dean omuz silkerek, "Ya onu takip etme şansımı kaybedip orada bağlı kalacaktım ya da buraya gelip sana olanları anlatacak ve takibe çıkacaktım," dedi, "Bana mantıklı gelen seçenek ikincisi oldu."

 Sam yatağının kenarına oturarak, "Pekala," dedi, "Ben Profesör'e küçük bir ziyarette bulunacağım, sen de Clara'nın peşinden git."

  Dean yatağın üzerinde duran deri montunu alarak, "Duruma göre seni ararım," dedi ve ayağa kalktı. Komodinin üzerinden Impala'nın anahtarlarını alırken hala yatakta oturan kardeşi, " Sen önden git," diye mırıldandı ve üzerindeki takım elbiseyi değiştirerek, "Gitmeden önce üzerimi daha rahat bir şeyle değiştireceğim."

  Dean motelden çıktığında kapının önüne park ettiği Impala'ya yöneldi. Araba sorunsuzca çalışıp yola çıktığında Dean ayağını gaz pedalından çekmeden Clara'nın evine doğru yol almaya başladı.

  Şanslıydı ki oraya vardığında Clara henüz yola çıkmamıştı. Fakat elindeki sırt çantasını arabaya yerleştirirken Dean'i fark etmişti. Genç kadın Impala'ya doğru gelirken Dean arabadan inerek, "Selam," dedi.

  Clara, "Senin ne işin var burada?" dedi sesini kontrol etmeye çalışarak. "Bazı konularda anlaştığımızı sanıyordum?"

  Dean ukala bir tavır takınarak, "Sadece yardımcı olmak istiyorum," dedi, "Eğer bir yuvaya baskın yapacaksan yanında birinin daha olması daha iyi olmaz mı, tatlım?"

  Clara omuz silkerek, "Kendi başımın çaresine bakabileceksem - ki bunu yapabilirim- gereksiz bir şey," dedi, "Ben dengesiz biriyim. Dean. Bana güvenemezsin bile."

  Dean umursamaz tavrını bozmayarak, "Bunu tahmin edebiliyorum," dedi, "Ama bu, avı kaçırmam için bir neden olamaz."
 
  Clara birkaç saniye Dean'in gözlerine baktıktan sonra, "Pekala," dedi, "Ama şartlarım var."

  Dean alaycı bir ifadeyle kollarını kavuşturdu ve, "Nedense hiç şaşırmadım tatlım," dedi. Clara'nın bu kadar çabuk pes etmesine şaşırmıştı.

  Clara kollarını kavuşturarak, "İlk olarak bana 'tatlım' demeyi kes," dedi, "İkinci olarak benim planıma sadık kalacaksın."

  Dean tek kaşını kaldırarak, "Peki plan ne?" diye sordu. "Umarım yuvaya çatıdan inmek falan değildir."

  Clara'nın sert ifadesi gevşemeye başlamıştı. "Tabii ki hayır," dedi, "Benim arabamla gideceğiz ve arka kapıdan gireceğiz. Orayı kimse kullanmıyor. Ve olabil-"

  Dean, "Ne?" diyerek Clara'nın sesini kesti, "Bebeğimi burada mı bırakmamı istiyorsun yani? Hem silahlarım ne olacak?"

  Clara gülümseyerek yavaşça Dean'in omzuna dokundu ve, "Ah şartlarımdan biri de buydu," dedi, "Benim silahlarımı kullanacağız. Çünkü senin hazırlık yapmanı bekleyemeyiz. Yeterince vakit kaybı yarattın Dean. Merak etme benim cephanem sana da yeter."

  "Uyuşturucu iğnelerin vampirlere bir etkisi olacağını sanmıyorum."

  Clara, "Bu sefer farklı bir silahım var," dedi ve arabasına yönelerek, "Beni izle."

  Dean söyleyecek bir şey bulamayarak genç kadının peşine takıldı. Audi'nin yanına geldiklerinde Clara bagajı açtı ve cephanenin durduğu sandıktan kırmızı karton bir kutu çıkardı. Kutuyu Dean'e uzatarak, "İşte en çok işimize yarayacak silah," dedi.

  Kutudan, Clara'nın kullandığı uyutucu iğnelerden yaklaşık kırk tane çıkmıştı. Ama bunların farkı, koyu kırmızı renkli bir sıvının olmasıydı. Daha Dean bir şey söylemeden Clara, "Ölü bir adamın kanı," dedi, "Tek vuruş etkisiz dişlek dostumuzu etkisi hale getirecektir." Clara sözlerini bitirdiğinde Dean'e bir silah ve pala uzattı. Dean kadının uzattıklarını alırken, "Hakkını vermeliyim," diye mırıldandı. "Zekice."

  Genç kadın bagajı kapatarak, "Biliyorum," dedi ve Dean'e yolcu koltuğunu gösterdi. "Arabaya geç. Artık yola çıkmamız gerek."

  Dean arabaya bindiğinde elindekileri arka koltukta duran çantanın üzerine yerleştirdi. Clara arabayı çalıştırdığında caddeye çıktı ve kasabanın dışına yöneldi.

  Yuva, kasabanın yaklaşık on beş kilometre dışında kalan küçük bir evdi. Neredeyse on beş yıl önce sahipleri tarafından terk edilen bu ev, bakımsızlıktan çürümek üzereydi. Şu anda ayakta olmasının tek sebebi son iki yıldır orada yaşayan vampirlerin evle az da olsa ilgilenmeleriydi. Clara arabayı evin biraz uzağına park etmişti. Sessizce arabadan eşyalarını alarak indi ve sırt çantasını açarak Dean'e iki tane boş şarjör uzattı. "Yedeklerini doldur," diye fısıldadı, "Ve ses çıkarma."

  Dean kadına ters bir bakış atarak boş şarjörleri aldı ve kutudan çıkardığı iğneleri bunlara yerleştirmeye başladı. Clara da bu arada kendi silahını ve gümüş tırpanını çıkarmıştı. Dean hazır olduğunda iki avcı sessiz adımlarla evin arka tarafına yöneldi.

  Arka kapının önüne geldiklerinde Clara cebinden küçük bir el feneri ve maymuncuk çıkardı. Bir dakika için kapıyı açmış ve içeri girmişti. Dean genç kadının peşinden giderken hem sessiz olmaya çalışıyordu hem de etrafı inceliyordu. Evin içi kan ve çürümüş et kokuyordu. Clara elindeki fenerle etrafa yayılmış kan lekelerini incelerken genç adam suratını buruşturmaktan kendini alamadı. Burada bir katliam yaşanmış gibiydi.

  Arkalarından bir tıkırtı geldiğinde ikisi de aynı anda döndü. Kabarık saçlı bir kadın onlara doğru geliyordu. Clara feneri kadına tuttuğunda vampir dişlerini gösterdi. Fakat daha bir adım daha atamadan Dean silahı kadına doğru doğrultmuş ve nişan almıştı.

  Kadın boynunu tutarak yere düşerken Dean kadına yaklaşarak palasını kaldırdı. Kadın dişlerini göstererek tısladığında tek vuruşta vampirin başını gövdeden ayırdı. Merdivenlerden başka bir vampir gelirken Clara silahını tekrar kullanmıştı. Dean basamakta tökezleyen adama yaklaşamadan bir tane vampir daha merdivenin başında görünmüştü ve onun arkasından gelen bir vampir daha. Başka odalardan gelen vampirleri fark ettiklerinde iki vampiri ancak indirebilmişlerdi. Hol birden bire vampirlerle dolmuştu. Etrafları sarılmıştı.

  Tuzağa düşmüşlerdi.

   Dean Clara'ya dönerek, "Planın bu muydu?" diye tısladı, "Bizi yakalatmak mıydı?"

  Clara, "Yoluma bu kadar çok çıkmasaydın bizi fark etmezlerdi," diye fısıldadı. "Şimdiye işimi bitirmiştim."

  Sarışın bir vampir ikisinin de silahlarını aldı ve, "Tartışmanıza yukarıda devam edersiniz," dedi ve Clara'ya bakarak, "Sorun çıkarma, ben de seni hemen öldürmeyeyim."

  Dean Clara'ya ters bir bakış attı ve onu dürten vampirle beraber merdiveni çıkmaya başladı. Clara ise bir an duraksadı fakat sorun çıkarmanın buradan canlı çıkma ihtimalini yükseltmeyeceğini biliyordu.

  Genişçe bir odaya girdiklerinde aşağıda onlarla konuşan vampir tavandan sarkan iplerle Dean'in ve Clara'nın ellerini bağladı. Diğer vampirler odadan çıkarken Clara aniden, "Dean'i bırakın," dedi, "O sadece benim peşime takıldı."

  Sarışın adam, Clara'ya dönerek, "Yine de kendi isteğiyle buraya geldi küçük hanım," dedi, "Bir avcıyı bırakmam mümkün değil. Ayrıca o Kate'i öldürdü."

  Clara, "Ama onun peşime takılmasını ben sağladım. Asıl amacım sizi avlamak değildi," dedi yalan söyleyerek. "Freddie'yle görüşmem gerek. Clara'nın geldiğini söyle, beni kabul edeceğine eminim."

  Adam genç kadının gözlerine birkaç saniye baktı. "İyi denemeydi güzelim," diye fısıldadı. "Burada Freddie diye biri yok. Anlaşmayı bozan taraf sen oldun."

  Clara adamın neyi kastettiğini anlamamıştı. Vampir Dean'den aldığı palayla, biraz önce bağladığı Clara'nın iplerini kesti. Sarışın vampir sert bir tavırla genç kadının kolunu kavrayarak çekiştirmeye başladı. "Üzgünüm güzelim ama sen kaşındın," dedi, "Sorun çıkarmaman gerektiğini söylemiştim."

  Clara kolunu adamdan kurtarmaya çalışarak çırpınmaya başladı. Dean ise iplerden kurtulmaya çalışıyordu fakat vampir Clara'yı kadının çığlıkları eşliğinde odadan çıkarırken hiçbir şey yapamamıştı. Genç kadının çığlıklarına başka sesler de katılırken Dean artık iplerden kurtulmaktan vazgeçmiş cebindeki çakıya nasıl ulaşacağını düşünüyordu. Cebindeki telefon titremeye başladığında, 'Ah ne iyi,' diye düşündü, 'Şimdi de Sam arıyor.'

  Telefon birkaç kez daha titredikten sonra telesekreter devreye girmişti. Dean'in tek umudu Sam'in Profesör'den Yuva'nın yerini öğrenip, onu kurtarmaya gelmesiydi.

  Saatler gibi geçen birkaç dakikanın ardından sesler bir anda kesilmişti. Sadece aşağıda kalan vampirlerin sesleri geliyordu. Clara ölmüştü. Sarışın kan emici Clara'yı kuruttuktan sonra ona gelecekti. Dışarıda bir arabanın sesini duyduğunda beklentiyle başını pencereye çevirdi. Kirli cam iyi bir görüş sağlamıyordu ama Dean dışarıdaki grubun evdeki vampirler olduğunu anlamıştı. Gözlerini kısarak dışarıdaki vampirleri saydı. Beş kan emici arabayla evden uzaklaşıyordu. Aşağıda kalan birkaç vampiri düşünen Dean, Sam'in gelmesi için dua etti. Daha fazlasıyla da başa çıktıkları olmuştu. Dean, tahta döşemenin gıcırdamasıyla başını kaldırdı. Anlaşılan vampir Clara'yla işini bitirmişti. Şimdi de onun için gelmişti.

  Ama gelen gömleği kana bulanmış Clara'ydı. Elinde tuttuğu palayı Dean'e gösterdi ve, "Selam," diye fısıldadı. Genç kadın yanına geldiğinde Dean, "Nasıl kurtuldun?" diye sordu.

  Clara palayı havaya kaldırarak Dean'in iplerini kesti ve aynı gömleği gibi kana bulanmış palayı genç adama uzattı. "Benim de kendime göre numaralarım var," dedi göz kırparak. "Buradan olabildiğince çabuk çıkmalıyız."

  Dean palayı alarak, "Bu sefer hangi planını uygulayacağız?" diye sordu ve iğneleyici bir ifadeyle ekledi. "Yine tuzağa düşmek istemiyorum."

  Clara sabrını korumayı başararak, "Aşağıda sadece dört vampir var yakışıklı," dedi ve sağ kolunu göstererek, "Yaralı olmasaydım ben bile altından kalkabilirdim."

  Dean genç kadının koluna baktığında kumaşın parçalandığını gördü. Etteki kesik yoğun kana rağmen belli oluyordu. Dean kaşlarını çatarak, "Kolunu sarmayı hiç düşündün mü?" diye sordu.

  Clara belindeki silahı çıkararak, "Evet," dedi, "Ama önceliğim seni bu lanet olası iplerden kurtarmak ve buradan çıkmak olduğu için sonraya bıraktım."

  Dean, "O zaman buradan olabildiğince çabuk çıkalım, tatlım," dedi ve kapıya yöneldi. Clara gözlerini devirdi ve onu takip ederek odadan çıktı.

  Vampirlerden ikisi eskiden evin mutfak olarak kullanılan kısımdaki iki hamakta yatıyordu. Clara tabancayı sol eliyle tutarak iki vampire ateş etti. Kanla dolu iğneler vampirlerin bedenine saplanırken Dean hızlı davranarak ikisinin de işini bitirdikten sonra Clara'ya döndü. Genç kadın ise kapıdan içeri giren ve sesleri duydukları belli olan iki vampiri göstererek tabancayı kaldırdı. İki vampir de arkadaşları gibi çabuk ölmüştü.

  İki avcı harabe haline gelmiş yuvadan çıkarken pencerelerin birinden altın renkli alevlerin ışığı etrafa yayılmaya başlamıştı.

  Çünkü, eğer bir ev yuva olarak kullanılmışsa orası daima bir yuva olurdu.

                                                               *          *          *


  "Koluma sadece dikiş atacaksın Dean, nakış işlemene gerek yok."

  Dean başını kaldırarak genç kadının mavi gözlerine ters bir ifadeyle baktı ve ipi yavaşça kopardı. "Ben sadece yaranın kapanmasını kolaylaştırıyorum."

  Clara yaraya göz atarak, "Çabanı görebiliyorum," diye mırıldandı ve kanlı giysilerini göstererek, "Bu halde dışarı çıkamam. Acaba arabadan yedek kıyafetlerimi getirebilir misin?"

  Dean iç geçirerek ayağa kalktı ve, "Baş üstüne küçük hanım," diyerek odanın kapısına yöneldi. Motel odasından çıkarken çıkardığı homurdanma sesleri birkaç dakika önce gelen Sam'in gözlerini devirmesine neden olmuştu.

  Sam, Profesör Drake'in evine girmek için fazla uğraşmamıştı. Ne kapı kilitliydi ne de alarm vardı. Drake'i çalışma odasında bulduğunda, adam tavandan sallanıyordu. Clara, Melanie Harkness'ı öldürten kişinin kim olduğu konusunda yanılmıştı ama bu Yuva'daki vampirlerden birinin aslında Richard Drake'in oğlu olduğu gerçeğini değiştirmiyordu. Profesör sadece bilgi veriyordu.

  Dean elinde küçük bir sırt çantasıyla döndüğünde Clara ayağa kalkarak, "Teşekkür ederim, " dedi gülümseyerek. Dean bir şey söylemeden sırt çantasına Clara'ya uzattı ve o, duşa girerken yatağına yöneldi.

  Clara, su ısınırken yaralı kolunu kullanmamaya çalışarak kirli kıyafetlerini çıkardı. Sıcak suyun altına girdiğinde vakit kaybetmeden teninde kuruyan kanı temizlemeye başladı. Yarım saat içinde temizlenmiş ve giyinmişti. Kirli kıyafetleri çöpe atarak saçına sardığı havluyu tezgaha bıraktı ve saçlarını kurutmadan banyodan çıktı.

  Hem Sam hem de Dean uykuya dalmışlardı. Clara komodinin üzerinde duran not defterini alarak numarasını ve küçük bir not yazarak kağıdı kopardı. Kağıdı katlayarak ikisinin görebilecekleri bir yere bıraktı ve sessizce odadan çıktı.

  Arabasının yanına geldiğinde arabanın kilidini açtı ve arabaya bindi. Çantayı yolcu koltuğuna bıraktıktan sonra arabayı çalıştırdı ve otoparktan çıktı.

  Bir yanı Winchester'larla çalışmak istediğini kafasının içine bağırırken en iyisinin böyle sessizce gitmek olduğunu hissediyordu. Yoksa yıllardır peşini bırakmayan şanssızlığını iki kardeşe de bulaştıracaktı.

  2003 model Audi kasabayı terk ederken James Mercer'ın sesi arabanın içini doldurmuştu. Güneş, yeni bir gün için doğarken gökyüzünü renkten renge boyuyordu. Gökyüzü mavi rengine kavuştuğunda Clara Carmichael Concrete'i terk etmişti.

Mini Mini Mim'ler ^^

Benim 'sevgi' dolu Pofuduk'um bugün beni mimlemiş. Tabii büyük bir ihtimalle yarın görüşeceğimiz için elimi çabuk tutup yazayım dedim, kendisine pofuduk diyor da eline bir silgi verin bakın size nasıl işkenceler yapıyor :P

İlk mim geliyoooor [:D]

Blogumda görmek istediklerim ve istemediklerim:

Tabii ki her blog yazarı gibi bol takipçisi olan bir blog istiyorum, güzel bir sohbet ortamı ve eğlenceli yorumlar görmek beni mutlu eder. Tabii bir de hikaye olayı var. Burada kendi yazdıklarımın yanı sıra başkalarının hikayelerini de yayınlamak beni mutlu eder.


İkinciii mim

Yeni yıl dileklerim:


~Azcık hırs
~Azcık dikkat
~Uykuya ve hikaye yazmaya birazcık daha zaman ayırabilme
~Seneye için biraz daha çalışma
~Biraz daha özgüven
~Doctor Who'nun başlaması ve David'in dönmesi

Ve tabii ki herkes için bu senenin iyi geçmesini diliyorum. Hayırlısı neyse o olsun değil mi ama? :D

Pofuduk'um, canım yarın görüşürüz inşallah :P

2012'nin Kitap Dökümü

Kitap okuma bazı insanlara göre angaryadır bazılarına ise zevk verir.

Çoğu anne baba ise çocuğuna okuma alışkanlığı kazandırabilmek için kendilerini paralarlar. Annem bu konuda şanslıydı, çünkü ne ben ne de ağabeyim bu konuda ona zorluk çıkarmıştı.

Peki bir kitap kurdu kütüphaneye üyeyse ne olur? Tek seferde olabildiğince kitap alır ve bunları 2 haftada bitirir. Bunu yaparken hiç uyumayabilir ya da ertesi günkü sınavı hiç düşünmeden sadece kitabı bitirmeye odaklanır.

Bir blogger arkadaşım -ki kendisi hem dersane içinde sıkı fıkı olduğum bir insandır hem de bu blogu açmam için gerekli olan gazı vermiştir, kısacası candır o candır :P- beni geçen gün mim'lemiş. Okuduğum kitapları yazmamı istedi benden ve ben okuduğum kitapların adlarını nasıl hatırlayıp yazayım dediğimde ise elime kağıt kalem tutuşturup yazdırmaya başladı. İki kitabın adını elli kez sildirip yazdırdı o ayrı mesele.

Neyse gelelim adını hatırladığım kitaplara;

~ İstila - Dean Koontz

~ Yüz - Dean Koontz

~ Odd Thomas - Dean Koontz

~ Frankestein: Mirasyedi - Dean Koontz

~ Kehanet - Dean Koontz [Koontz'un özellikle bu kitabını tavsiye ederim.]

~ Fısıltı - Becca Fitzpatrick

~ Çığlık - Becca Fitzpatrick 

~ Sessizlik - Becca Fitzpatrick 

~ Final - Becca Fitzpatrick  

~ Şahane Hatalar - Heather Mcelhatton

~ Gece Nöbeti - Tess Gerritsen

~ Mefisto Kulübü - Tess Gerritsen

~ Cerrah - Tess Gerritsen

~ Günahkar ~ Tess Gerritsen

~ Taaşşuk-ı Talat ve Fitnat - Şemsettin Sami

~ Zaman Çarkı - Ken Grimwood 

~ Kayboluş - Ken Grimwood

~ Çatı - W.C. Andrews 

~ Çatıdaki Rüzgar - W.C. Andrews 

~ Gazap Tohumları - W.C. Andrews 

~ Çatıdaki Dikenler - W.C. Andrews 

~ Hayvan Mezarlığı - Stephen King

~ Güç Tuzağı - Kathryn Fox

~ Aklından Bir Sayı Tut - John Verdon

~ Gözlerini Sımsıkı Kapat - John Verdon

~ Sudoku Cinayeti - Shelley Freydont

~ Melez Dosyaları - Rick Riordan

~ Cumhuriyet 1-2 - Turgut Özakman

~ Sonsuza Kadar - Judith Mcnaught

~ Sen Gelmeden Önce - Judith Mcnaught

~ Boleyn Kızı - Philippa Gregory 

~ Beyaz Kraliçe - Philippa Gregory 

~ Kraliçe'nin Soytarısı - Philippa Gregory 

~ İhanet Noktası - Dan Brown

~ Melekler Ve Şeytanlar - Dan Brown

~ Da Vinci'nin Şifresi - Dan Brown

~ Dijital Kale - Dan Brown

~ Zar Adam - Luke Rhinehart

~ Küçük Arı - Chris Cleave

~ Leyla ~ Alexandra Cavelius

Eh aklıma gelenler bunlardı, sanırım artık okuduğum kitapları listelemeye başlayacağım.

Aklıma gelmişken iyi yıllar ! :) 

Bu güzel şarkıyla hoşçakal diyeyim :)

 TIK!